کاوه  یک فرد ایرانی آزاده، با دلیری در برابر ظلم وستم پادشاه تازی زمان خود می ایستد. و با اندیشه ای بزرگ به برانگیختن پرشردن مردمی اقدام می کند که در سراسر دوران پادشاهی فردی فرو مایه که با یاری ابلیس بر تخت نشسته که با شایستگی خود به وسیله سر کوبی قدرت و اجازه اندیشه از انها گرفته شده بود همان چیزی که انسان برای شرین کردن زندگی خود و آمیختن با جان خویش نیازمندآن است.

برای این آرمان بزرگ کاوه نیاز سلاح و لشکری مجهز ندارد او یک اندیشه بزرگ در سر داشت و آن آزادی بود و ساده ترین چیزی که در اختیار داشت نماد آن قرار داد تا جسارت خفته مردم را بیدار و ارزشهای انسانی و آزادی را به آنها یاد آوری کند و درفش او همان پوستی که بر خود می بست.

حکیم فردوسی برآن است که این درفش از چرمی بوده که کاوه آهنگر به عنوان پیش بند بر خود می بسته است. نیز روایت شده که این درفش از پوست خرس، شیر یا بز بوده است.

این درفش در روزگار فریدون و شاهان پس از او مایه پیروزی بر دشمنان محسوب می شد و در لشکر کشی ها به آن فال نیک می زدند. از بس گوهرهای بسیاری که در طی زمانهای مختلف شاهان بر آن درفش افزوده بودند، دیگر خود درفش پیدا نبود.

این درفش تا هنگام واژگونی شاهنشاهی ساسانی برجا بود. در جنگ قادسیه به دست مردی نخعی افتاد و آن را به سعد وقاص داد. سعد نیز آن را با دیگر گنجینه های یزدگرد به عمر خطاب داد و عمر فرمان داد تا آن را پاره پاره کردند و میان مسلمانان پخش کردند.

بلعمی می نویسد:عمر دستور دادتا گوهرهای آن رابردارند و آن پوست را بسوزانند.

برخی معتقدند این درفش همان است که در یسنا10 ،هوم یشت، فقره14 تحت عنوان گاو درفش یاگاوش درفش امده است.(پورداود، یسنا ج1) و نیز کاوه نام خود را از آن گرفته است.

به هر حال روایت درفش و کاو به هر دوره ای تعلق داشته باشد،خواه داستان باشد یا استوره روایتش همان قدر زنده بوده،هست وخواهد بود که خود فردوسی همواره نمادی از ایستادگی و مبارزه در برابرستمگری است.